Het is mei 1990.
Ik ben zojuist cum laude afgestudeerd aan het conservatorium met als hoofdvak Piano. Ik zou me fantastisch moeten voelen, maar niets is minder waar. In mijn hoofd kan ik maar 1 ding denken: “wat nu?”
Ik heb 5 hele leuke jaren mogen studeren (ja, toen nog 5). Alles ‘op school’ ademde muziek. Uit elk lokaal kwam een ander geluid en de kantine was een gezellige kakofonie.
Ik leerde veel muzikale mensen kennen, die mij vroegen om met hen samen te spelen. Saxofoon, zang, dwarsfluit, noem maar op. Hier leerde ik kamermuziek spelen en ik heb velen bij hun (tussen)examens mogen begeleiden.
Ook mocht ik bijvak koordirectie volgen, en dat was heerlijk, zeker nu ik ook dirigent/pianist van twee koren ben.
Maar wat ik miste was: structuur bij het oefenen, een goede volgorde, een stappenplan.
Ook kreeg ik geen aanwijzingen hoe je een optreden voorbereid.
En toen ik een andere leraar wilde gaan zoeken was ik inmiddels zo onzeker dat ik niet eens auditie durfde te doen bij een andere docent.
Eén keer kon ik mezelf overwinnen door mijn eindexamenprogramma voor te spelen bij Jan Wijn, de beste docent van Nederland waar ook alle ‘groten van Nederland’ gestudeerd hebben, waaronder Ronald Brautigam, Lucas en Arthur Jussen, en Wibi Soerjadi.
Jan Wijn zei dat ik goed was voorbereid op mijn examen.
Maar zo voelde dat bij mij niet…
Mijn jongensdroom om de meest gecompliceerde stukken in een prachtige volle zaal foutloos te spelen, voelde helemaal niet binnen handbereik. Na 5 jaar studie.
Dat had ik niet geleerd.
Ik had zelfs geen idee gekregen wat de route daar naartoe is en voelde me onzekerder dan ooit.
Zou ik ooit in staat zou zijn mijn droom te verwezenlijken… ?
Het is moeilijk om de vinger op de zere plek te leggen.
Waarom denk ik van mezelf dat ik dit nu niet zou kunnen?
En wat kan ik doen om wel eindelijk eens echt op het juiste pad te komen naar mijn ultieme doel?
